*''Susun Kuşlar''* Şiiri - Gülay Bozaslan

Karanlığın en korkunç anında adımlıyordu kaldırımları
Caddeler ve sokaklar ıssız o herşeyden daha ıssız
Tak tuk ayak sesleri eşlik ediyor bedenine
Yüreğiyse bir yangın yeri gibi alevli
Ne düşünüyor ne hissediyor meçhul
Sadece yürüyor ve yüreğini dağlayan bir of çekiyor
Ağır adımlarla evine giriyor
Kendini yatağa atıp derin bir uykuya dalıyor

Gün ışır, sokaklar insan dolar
Gözlerini açıp balkona doğru gider
Kuşların cıvıltısı,insan kalabalığı dolar kulaklarına
O anda en derinden gelen bir sesle
'Susun kuşlar susun
Neyin sevincini paylaşıyorsunuz
Herşeyini kaybetmiş bir adama neyi anlatıyorsunuz
Yüreği harabeye dönmüş birine neyi hatırlatıyorsunuz
Susun yalvarırım susun'

İsyanlar dökülüyordu dudaklarından
Gözyaşları sicim sicim akıyordu yanaklarından
Sendeleyerek yatağına uzandı
Kapadı gözlerini
Birdaha açmak istemedi
Ve birdaha açılmadı o gözler
Yalnız evinde yalnız yatağında
Tek başına yaşadı ölümü
Artık kuşlar ne kadar öterse ötsün
Duymuyordu kulakları.

O gitti
İsyanla ve gözlerindeki yaşlarla.