Susun Biraz Şiiri - Mesut Özdemir 3

Susun biraz, dayanırım…
Bugün kelimelerim kırık dökük,
ağzımdan çıksa kanar.
O yüzden susuyorum,
kendimi korur gibi.
Anlamaya çalışmayın,
bazı yaralar anlatılınca derinleşir.

Susun biraz, dayanırım…
Herkes güçlü sandı ya beni,
en çok oradan yenildim.
Gülmeyi öğrendim,
ama iyileşmeyi değil.
İçimde bir şeyler eksik bu aralar,
neyi kaybettiğimi
adlandıramıyorum bile.

Susun biraz, dayanırım…
Gece omuzlarıma çöküyor usulca,
kimse görmüyor.
Işıkları kapatınca
daha az acıyor sanki.
Hatıralar ses yapmasın diye
kalbimin kapılarını yavaş kapatıyorum.
Susun biraz, dayanırım…
Bir umut vardı,
çok gürültü yaptı giderken.
Ardından kalan sessizlik
en ağır yük oldu.
İnanmak istedim,
ama inanmak da yoruyor insanı.

Susun biraz, dayanırım…
İçimdeki çocuk hâlâ soruyor:
“Ben neyi yanlış yaptım?”
Cevap veremiyorum,
büyümek bazen
cevapsız bırakmak demekmiş.
Kırıldığını saklıyor,
kimse daha fazla üzülmesin diye

Susun biraz, dayanırım…
Yüreğim çöl gibi,
ama nedense üşüyor.
Yokluğunla yaşamayı öğreniyorum,
yaşamak denirse buna.
Teselli istemiyorum,
sadece sessizlik
bana biraz ben gibi geliyor.
Susun biraz, dayanırım…
Belki geçer,
belki alışırım.
Belki de bu hâlim
benimle kalır.
Şimdilik bırakın,
susarak ayakta duruyorum.
Biraz daha sessizlik…
Sonra
belki ben konuşurum.