Sustum Şiiri - Erhan Turan

O konuştu,
Ben sustum...
O konuştu, güldü, ağladı, bazen şarkılar söyledi,
Hatta çığlık çığlığa...
Ben sustum...
Hadi susma, konuş sen de bir şeyler,
Şöyle bizim ellerden olmasa da olur,
Oradan, buradan, şuradan...
Gam yüklü değil, mutluluk diyarlarından...
Mesela denizlerin an an vurduğu kıyılardan,
Kuytu köşe karanlıkları aydınlatan yıldızlardan,
Gürül gürül coşkuyla akan ırmaklardan,

Sabahın ışığıyla, bükmüş boynunu güneşe çeviren pa-
patyadan,

Sonunda hiçbir korkunun olamadığı,
Hiçbir ayrılık şarkısının okunmadığı sevdalardan konuş...
Ne olur bir söz, bir kelam, bir kelime konuş, dedi.
Ben sustum...
Bilemezdi ki bu susuşlarımın prangalı olduğunu.
Küskün gecelere müebbet hapis olduğunu,
Konuşsam, her yeri yangın alacağını bilemezdi ki.

Susarken aslında çığlık çığlığa bağırdığımı,
Kendi yangınımda nasıl eriyip gittiğimi göremezdi ki...
Kalbimin çığlıklarına dilimin nasıl tutukluluk yaptığını,
Bu çırpınışa beynimin nasıl çaresiz kaldığını,
Anlayamazdı ki...
Son biz kez baktı bana,
Damla damla kahverengi gözlerinden akan gözyaşlarıyla.
Bak son defa söylüyorum sana.
Ne olursun konuş,
Bir şey söyle, tek bir şey...
Eğer ben susarsam susuşlar ağlar bana.
Eğer ben susarsam,
Dilim susar, kalbim susar.
Kalbim susarsa, dünya susar,
Ben yine sustum, içim yana yana.
Sonra o da sustu...
Ve başlamadan bir hikâye daha burada son bulmuştu...