Sustum Şiiri - Cemal Tekmen

Ve sustu gece,
Sustum.
Sırtımı dayayıp duvara,
Dönüp yalnızlığıma,sustum.

Titrek ellerimle bir sigara daha yaktım.
Söyle bir silkelenip etrafı süzdüm.
Duvarlarım boş,duvarlarım loş.
Rutubetli ölüm maviliğinde her yer.
Ah ne güzeller, ne güzel
Sessiz ve karanlık odam.
O da sustu, ben de sustum.
Bir ara doğruldum yerimden.
Buğulanan camımdan baktım etrafa.
Sokak ta susmuş,köpekler de,
Etraf sus-pus olmuş yine.
Ayyaşlar da susmuş, polis telsizleri de.
Oysa konuşulmadık onca şey varken,
Susturulması koca bir yüreğin ne zor?
Yaşanılacak onca anlar varken,
Kötürüm edilmesi umutların ne de ağır?
Zor kardeşim zor.
Sen de sustun biliyorum.
Zor dedim ya,çok zor.

Üşüyor gece, üşütüyor gece.
Duvarlarım üşüyor bir de ellerim.
Her yerim üşüyor bir de yüreğim.
El titremelerim ve nikotin nöbetlerim artoıyor,
Duvarlarım susuyor hala
Gece susuyor,
Ben susuyorum.
Gözlerim artık yatmamı söylesede,
Yüreğim dur diyor,ben titriyorum.
Sokaktan geçen arab sallıyor evi,
Camlar titriyor,
Bedenim tiriyor,
Ben titriyorum.
Ve yorgun düşüyor ellerim,
Sigaram da yorgun, ciğerlerim de.
Yüreğim yine sitem etse de,
Yoruldu artık gözlerim,
Yoruldu bedenim,
Ben yoruldum.

Ve sustu gece,
Sustum.
Sırtımı dayayıp duvara,
Susuyorum...