Sustum Şiiri - Mehmet Çoban

İnsan illaki bir şey söylemenin kölesi değildir
Bazen susma özgürlüğünü kullanabilmelidir

Bilirim, susarak konuştuğum zamanlar
En güçlü cümleleri kurduğum zamanlar

Bunu keşfettiğimde bir yaş daha büyümüştüm
Fark edişim karşısında, hayretlere düşmüştüm

Susturulan toplumda konuşmak özgürlüktü
Böyle öğrendik, böyle yürüdük, o zaman ideallerimiz büyüktü

Susturmak isteyenlere karşı, kararla, azimle konuştuk
Önümüze konulan her engelle aslanlar gibi boğuştuk

Gün geldi sustuk
Susunca kendimizle buluştuk

Ben insandım, aklı, muhakemesi, duyguları olan
Ben insandım, yaşamı, ailesi, idealleri olan

Konuşurken dinlemediğim, ben geldim aklıma
Konuşurken dinlemediğim, sen geldin aklıma

İşte o gün,

“Susarak en güçlü cümleyi kurmuştum”
“Kendimi, seni dinleyerek yaratılışımla buluştum”

Konuşurken, ideolojilerin, inançların kölesi olduğumu fark ettim.
Gördüğüm yanlıştan, bütün gücümle, varlığımla çark ettim

İşte o gün,

“Uzun cümleler yerine, küçük cümleler kurdum”
“Seveceğim, sayacağım, paylaşacağım, insanlığa budur umudum”
“Çıkara yönelmiş her düşten, düşünceden, duygudan arınmalıydım”
“Kendime büyük hayaller değil, küçük ama yere basan hayaller kurmalıydım”
“Yeterdi artık, ayağı yere basmayan, gökyüzünde dolaşan hayallerim”
“İşte ey insan, geri çevrilse de, boş verilse de, sana uzanan ellerim”

Yaprakların sarardığı gün,

“Yaprakları yeşillenmiş ağaçlar gördüm”

Dalların kuruduğu gün,

“Gövdeden yeniden fışkırmış şıvgınlar gördüm”

20.08.2011 - İzmir