Sustum. Şiiri - Kenan Kervan

Konuşulacak ne kadar çok şey varsa, ben o kadar sustum.
Paylaşılınca hafifleyecek olan dertler, şimdi daha ağır omuzlarımda.
Ben sustum, zaman sustu, hayat sustu.
Yalnızlığımla konuştu sadece sessizliğim.

Gönül bahçelerini gezen rüzgar,getirmiyor artık o selamları.
Ne kokuları geliyor çiçeklerin, ne de kanat sesleri kuşların.
Onlarda konuşmuyorlar artık, küstüler sanki.
Şarkılarım sustu, şiirlerim sustu, ben sustum.

Anlatılacak ne kadar şey varsa hepsini bir bir erteledim, başka zamanlara.
Başka baharlaraa bıraktım dost sohbetlerini.
Eski sevgilimle dost oldum şimdi; sessizliğimle.
Denizlerim sustu, dalgalarım sustu, ben sustum.

Açmasın çiçeklerim, uçmasın kuşlarım, geçmesin zaman
Varsın omuzlarım çöksün, eğilsin dumanlı başım.
Gelmesin baharlar,mevsimler geçmesin.
Ben yanlızlığa vuruldum; o konuştukça ben sustum.

Ben sustukça gözlerime çöken o sis; boğazıma sarılan, nefesimi kesen o el.
Fırtınalar kopartıyorlar iklimlerimi değiştirerek.
Hıçkırıklarla başlıyor kara bulutlardan gelen nisan yağmurları.
Kaybolduğum fırtınalarda şimşek çakıyorum , ama kimseler duymuyor.

Eskiden güzellikleri konuşurken dinleyen can dostlar.
Acılarımı konuşuyorum, sızılarımı anlatıyorum şimdi gözlerimle.
Ama siz duymuyorsunuz artık yüreğimin isyankar sesini.
Eyy hüznü, gamı,hasreti sevmeyen dostlar, sevinin;

Sevinin artık, Ben Sustum.