Sustum Şiiri - Nazlı Su

yüreğim yelken açtı engin denizlere
kah kabardı dalgalar,
yırtarak yol aldım denizimin yüzünü
kah öldü deniz,içimde büyüttüm çığ gibi
sessizliği,seni,sustum...
yapayalnızım sensiz şu koca şehirde,
binlerce insanın içinde yalnızım.
çünkü sen yoksun;
sen yoksan eğer,
uzun sohbetleri çayıma katıp yudumlayamıyorsam seni,
baktığım gözler sen değilsen
ve sensiz geçiyorsa attığım her adım,
aldığım her nefes...
her nefeste ben yalnızım!
yalnızlığı içime çekerken çaresiz,
yokluğunda yine sana sarıldım.
ne garip değil mi? yokluğunda bulmak seni.
gülüşünle ısınmak,hayaline sarılmak kucak kucak,
gözlerinin derinliğinde kaybolmak...
haykırmak evrene sessiz çığlıklarla seni,sensizliği...
ve tüm gerçekliğiyle seni sevdiğimi.
işte benim sensizliğe yoldaş yalnızlığım.
hayatta yürüdüğüm bıçak sırtlarına,ağır yaralı duygularıma,
sessiz,derinden iç kanamalarıma,
kalabalık yalnızlığıma,
doğmayacağını bile bile ufuklarda güneşi beklememe,
kayan yıldızlara,umutsuzca tuttuğum dileklere,
herkese ve herşeye güçlüyüm de
bir sanadır zaafım.
artık gelmesende olur.
yokluğunda buldum seni.