Sustum Şiiri - Yavuz Mehmet Ertürk

Sustum
Haykırmak geldikçe içimden
Sustum ben

Üzüldüm darıldım kırıldım
Seni hatırladıkça ağladım
Ağladıkça seni hatırladım

Feryadımı duyan olmadı
Acı çektim, ağrıdı yüreğim
Kalbim kanadı feryadımı duyan olmadı

Okula gitmedim
İşe gitmedim
Hep gezdim

Hiç gitmediğim yerlere gittim
Hiç yapmadığım şeyler yaptım
Hiç söylemediğim sözler söyledim

Hiç tanımadığım kişilerle konuştum
Hiç görmediğim kişilere arz-ı hal ettim

Hep uzaklarda birini aradım
Beni tanımayan, bilmeyen birini

Kötülükleri üzerime aldım
Kaçtım
Ölmek geçti içimden kaç kere!

Yollar tıkalıydı
Ben bir engel daha koydum
Kendime kendim engel oldum

Bıraktım bu şehri
Başka diyarlar gördüm
Gittim kaç kere
Sonra geri döndüm

Gündüzleri gece eyledim
Geceleri gündüz
Hep uyudum uyunmaması gereken saatlerde
Zamana türküler söyledim

Dedim ya! hep yabancılarla konuştum

İki yeni dost edindim
Beş eski dostu kaybettim

Hasta oldum üç kere
Geceleri uykuyu aradım, bulamadım

Hayal kurdum
Hayal yıktım
Hayalen yaşadım

Çok konuştum, çok güldüm
Bazen gözlerimi kapadım
Ve öylece yürüdüm
Küçüldükçe küçüldüm

Ne bir plan yaptım,
Ne de bir plana uydum

Kırmadığım insan kalmadı
Kırılmadığım da

Kaçtım
Kaç kere verdiğim sözlerden kaçtım

Şiir yazdım
Şiir söyledim
Şiir gibi yaşadım,
Vezinsiz ve kafiyesiz

Radyo programlarına takıldım
Şarkılara arkadaşlık ettim
Geceleri sinemaya gittim

Çok para harcadım

Kendimi hiç kimseye anlatmadım
Hiç kimse beni anlayamadı
Terkettim ve terkedildim
Yalnız bıraktım ve yalnız bırakıldım

Kaç kere yeniden başladım
Kaç kere bitirdim her şeyi, yeniden
Farkına varmadım

Beklettim, bekletildim
Oysa hiç sevmezdim beklemeyi
Ve de bekletilmemeliydim

Çok para harcadım çok
Yanında kendimi
Sevdiklerimi,
Günlerimi
İşimi
Okulumu
Yani bütün bir hayatı...

Hep düşündüm
Şimdi ölsem dünya bir şey kaybeder mi diye

Ekran karşısında çok oturdum
Şok kez dokundum tuşlara
Anlamsız ve duyarsız
Çok kez zaman durmadı, ben durdum

Sustum
Haykırmak geldikçe içimden
Sustum

Üzüldüm darıldım kırıldım
Seni hatırladıkça ağladım
Ağladıkça seni hatırladım....

(13 Nisan öğleden sonra
okulun yanındaki bir cafe’de......)