Sustu Kalbim Şiiri - Safet Kuramaz

Bir ağlamak var içimde,
Kirpiklerimde asılı duran bir kaç damlanın artık düşme telaşı,
Ankara’nın yağmurlarıyla yarışmak istercesine...

Hayat işte herkes gibi bir koşturmaca...
Dostum, hoş kalbimdeki fırtınaları ne diye sana
Yazmak istedim onu da
Bilmiyorum ya!
Dedim ya nedensiz bir ağlamak bir sızı
İlle de akacak bir deniz bulmalı
Bulmalı ki...
Durulsun biraz dinginliğe
Bir damla dinginliğe muhtaç bitap düşmüş
Kalbime bir mola olsun...

Nasılsınlardan geçtim bugünlerde…
Bir bencilliktir aldı gidiyor
Hep ben anlatmak istiyorum içimdekileri
Hep ben konuşmak
Hoş gör dostum bu seferlik olmaz mı?

Asırlar gibi gelmişti bana suskunluğum
Susmuştu kalbim...
Susmuştu kalemim...
Kocaman kocaman sevdaları yazan
Okyanusları kıskandıracak kadar engin bu gönül
Susmuştu nicedir...
Hani olmaz ya yine de minicik bir umut vardı hala içimde bir yerlerde yine koşacaktı
Bu kalem yine coşacaktı
Bu kalp…
Olmadı işte!
Son umut da ardına bakmadan uzaklaşırken birkaç damla bıraktı ardından...
Çokça da hayal kırıklığı...

Çalışasım yok son günlerde
Mutsuz umutsuz yarınlara dair en ufak bir hayalimde...
Oysa çok sevecektim
Sevildiğim kadar kör olacaktı gözlerim susacaktı tüm dünya...
Karşılıksız aşk bulacaktım
Ve
O ilk önce sevmeyi öğretecekti
İyiliği güzelliği, yeniden dokunmayı,
Dokunurken bir daha ne zaman demeyecekti...
Kimsenin kalbi kırılmayacaktı
Dünya güzelleşecek herkes iyilik timsali olacaktı...
Hayırlara pişmanlık gözyaşları dökeceğim hiç aklıma gelir miydi o zamanlar....
Hala güvenirken insanlara
Aşka...
Dostluğa...
Hep yeni bir kurşunla yıkılacağım aklıma gelir miydi?
O hayallerde şarkılar söylerken
Sustu kalbim
Sustu!
Nicedir yazmıyordu...
Ve
Yeniden dillendiğinde her şeye inat bak haklıymışım diyecekti
En güzel duyguları yazacak,
Gözyaşları sadece mutluluktan olacaktı oysa...

Sustu kalbim...
Sustu...