Hatırlıyor musun, bir pazar akşamıydı.
Ellerim soğuk, yüreğim buruk...
Deli gibi çalan telefona eşlik ediyordu istemsiz kalp atışlarım.
Korkmuştum, açamamıştım.
Uzun uzun çalınca, bir cesaretle açmıştım. Keşke o telefon hiç çalmasaydı, ben de hiç duymasaydım.
Kısa bir hâl hatırdan sonra başlamıştın söze.
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta