Susmak- Konuşmak Şiiri - Tuncer Akbaba

Ben konuştum,
Her şey konuştu.
Her kes bağırdı, çağırdı.
Herkesin kulağı sağırdı.
Kimse duymadı kimseyi.
Ortada bir gürültü vardı.

Ben sustum.
Hiç birşey susmadı.
Herkes gene haklıydı,
Sopaları dillerinin altında saklıydı.
Ortalığı bir inilti sardı
Başına taş düşen kan kusardı.

Herkes sustu
Ben de susmuştum.
Konuşun diyenler etrafımızı sardı.
Şimdi susun diyorlardı.
Sustuk. Ağlayamadıķ, gülemedik te.
Çok süründük ölemedik te.

Susmak için yahut konuşmak için,
Var olmalıymış ekmek, su.
Yok olmalıymış vatan kaygusu.
Elzem olanda hürriyetmiş .
Bizim hürriyet sandığımız,
Azizim zilliyetmiş.

Şimdi hepimiz konuşuyoruz,
Yavaş-yavaş, gizli-gizli.
Yeter ki bulalım mazimizi.
Kaybettiğimiz izimizi.
Ölenler öldü, olanlar oldu.
Kalanlar kaldı. Talanlar kaldı.

Gül dalında güzel,
Balık gölünde.
Hamam böceği de.
Bırak sarhoş nara savursun.
Bırak herkes kendisi olsun.
Bağırma hemşerim. Konuşma, dinle biraz da.
Kırıp kesip atma hemşerim, oku-yaz biraz da.

Sen ek sevgi çiçeklerini ,
Saygı çeşmesinden sula onları.
Gül bahçesini göster.
Gül ol, sümbül ol,Lâle ol.
Bahçevan ol incitme gülizârı.
Ağırla gülzâra düşen yârı ağyârı.

O gülden süzülen şebnem o râyiha..
Kuşatır her şeyi seçmez zîra.
Tuz hemşerim çok bulunur az kullanılır.
Sen tatlı ol sofrada enson söz.
Çün ki İtibar tatlıyadır.

Şimdi az konuş çok dinle ki meyvesi altın ola.
En güzel sesler ki sâkinlikte duyula.
Aç gönlünü mahlûka ki vardır Hâlık'ın hatırı,
Muhabbet derde dermandır tüm illetleri bitiri..