Susma Şiiri - Reşat Karabağ

Ben toprağa doğdum
Doğduğum gün, toprağa sarıldım.
Unutmadım... Unutuldum!
Unutulmuşlukların acısını
Yüreğimde hep duydum...
Gün geldi...
Yağmurlarla ıslandım.
Gün geldi... Yalnız kaldım...
Yalnızlıklarımda
Karın beyazıyla, acımasız ayazıyla
Hep dost oldum.
Sırdaşım oldu geceler.
Hiç susmadım,
Hep haykırdım...
Bir isyandı açımasızlıklara haykırışım.
Özlerim yiğitçe atılan naraları.

Haykır yürekli insanlardan yana
Susma! ..

Tarlalarda
Başakların türküleriyle büyüdüm
Kara topraklarla sevişirdim.
Atıldıkça toprağa tohum;
Yeniden yeşerirdi umutlarım.
Özlerim, dağların soğuk sularının sesini.

Konuş, dağlar gibi yücelircesine,
Konuş, ırmak olup akarcasına
Susma! ...

Güneşsiz günlerde bulutlara sarıldım.
Aysız geceler oldu
Yıldızlarla dost olup konuştum.
Şimşekler çakıp, yıldırımlar düşerken
Akan sellerle coştum.

Çağlayanlar ol, akan sular gibi
Susma! ...

Alınlarında namuslu yaşamanın çizgileri
Çatlak çatlak ellerinde
Zor ama onurlu yaşamanın derin izleri,
Yüreklerinde yiğitliğin coşkusu
Dilinde Anadolu'mun türküsü olan
İnsan seslerine sevdalıyım ben.

Bir türkü tuttur ki
Sevdalardan yana
Susma! ..