Susma Şiiri - İbrahim Gürsu

Acılardan yakınırdın bir zamanlar,
ne oldu sana haydi konuş susma!
Kızıllaşırdı gözlerin, onca uykusuz gecelerde.
Hep yırtmak isterdin karanlığı, tırnaklarınla.
Ne oldu sana haydi konuş?
Susma...

Gel demiştin,
bundan sonra namlular sussun diye savaşalım!
İnsanlığımızla,
beynimizle,
yalvarmıştın!

Keşke kalkıp sarılabilsen boynuma.
Biliyorum, ağlayamazsın artık sessizce,
fesleğenleri okşayıp,
değiştiremezsin akşamın kokusunu.

Kim bilir şimdi hangi çiçeğe yaşam verdin?
Toprakta, hücre hücre dağıldı bedenin.
Bu yalnızlığın nedir?
Susma!
Susturmak istediğin,
namlulara kurban oldun!
Susma susma!
Susma...

1986, İskenderun