Susma Şiiri - Ünal Doğan

Kararıyor bedenin
Sapsarı dolunay ışığı sonrası.
Çıplaksın, çıplağım şehre karşı...

Şehrin sahte ışıkları kapanıyor,
Arabaların farları sönük.
Deniz durgunca,
Kalabalıkların yavaş ritimleri
Ve görmezden gelişleri...

Sonra kara bir bulutun işgaliyle
Gökyüzü karanlık.

E gökyüzü bizdik.
Yıldızlar bizle belirirdi
Caddelerdeyken biz.

Susma!
Teslimiyeti çağırma sükunetle.
Aç gözlerini,
Unut kutup yıldızını;
Bendim sana yön gösteren;
Omuzuma yaslanıp, giderdik...

Samimiyetsiz kafataslarına esir etme bizi...
Silkelen şöyle bir,
Gel kendine,- bize- gel...

Çanlara, selalara bırakma dağları
Ve Beton duvarları...

Yetmişsekizimde dirilmek için ant içmiştim,
Susma!
Boş bir dünyaya doğurma beni.

Al ayın aydınlığını, kalsa da karanlıkta dünya.
Güneşi çal insanlardan...

Susma !