Susma! Şiiri - Özlem Saba

En yorgun yerinden vurdular zamanı.
Geceler mi daha uzun susuyordu,
Ben mi?
Duyamıyorduk…

Gündüzler dilsizdi,
Baruttan ağırdı geceler,
Bir de sen susunca,
Bütün balıklarım boğuluyor akvaryumunda.
Yalvarırım susma!

Tüm cepheleri işgal edilmiş komutan gibiyim.
Öylesine yorgun.
Öylesine yaralı.
Mütemadiyen kanayan bir mağlubiyetle,
Umuda atılacak tek kurşunum kalmadı,

Sırtımdan yemedim.
Gözümün içine baka baka vurdular.
Hangisi daha haince diye hiç düşünmedim.
Düşlerimin en inandık yerinden vurdular beni.

Topla,
Tüfekle vurdular küçücük bir kelebeği...

Oysa ben baharlar düşlemiştim gözlerinde.
Hiç bitmeyecek baharlar.
Bir çocuk kadar saftım,
Habersizdim.
-Senden vurdular beni.

İnceliyor içimde acımı dağıtan nağmelerin.
Ne olur susma!
Bir tek sana inanmışlığım nefes aldırıyor bana.
Yalvarırım!
Bir de sen susma!