Suslarım..puslarım.. Şiiri - Sevtap Gümüşay

Soğuk insanlığın kapkara zindanındayım bir hayli zamandır.
Bir kelam edemiyorum bu izbe yerde
Yüreğimin yüreksizliği boğuyor içimdeki yürek mesaisi olan işçilerimi
Kendimi çoğu zaman kapitalist hissediyorum,
Bazen bazen de sıkı bir sosyalist.
Tuhaflaşıyorum arada bir manasız sözcükler sarıp sarmalıyor benliğimi
Terörist düşünceler bir biri ardına yağdırıyor mermilerini beynimin nüfussuz kimliğine
Ağdalaşmış sözcüklerin kölesi olmaya mahkum etmişim benliğimi
Gülüşlerim,umurlarım,fikirlerim,düşüncelerim hep yarım hep kırıl dökük
Bir harabe misali.
Umudun kıyılarından tertemiz yürekleri alıp dağın zirvelerinde saklamaya çabalıyorum bir mecal
Zerre kadar menfaat, hırs, öfke, acı,zulüm,kötülük bulaşmaması için
Düşünüyorum…
Acıyorum…
Yargılıyorum…
Savunuyorum…
Sonra kocaman Susuyorum…
Sessizliğin zulmünü kavrıyorum sonrasında da
Acının evrellerini tamamlıyorum sonra da bir bir.
Önce inkar, sonra umut, daha sonra umutsuzluk, en son da duyumsuzluk evresini
Hiçbir şey hissetmeyene kadar dağlıyorum yüreğimin derinliklerini.
Ben susuyorum susmasına da kelimeler kendileri isyankar oluyorlar
Ben duruyorum durduğum yerde de onlar sıra sıra intihar ediyorlar kelime haznemden…..
Dur diyemiyorum, durduramıyorum
Etkisizleşiyorum, etkimi kaybediyorum bütün nüfuzumda…