Suslar Ülkesi Şiiri - Poyraz Özbey

Beni en sessiz yanımdan dinle,
Orada gürül gürül bir sus var.
Ne çığlık ne fısıltı—bir tür
kendine yürüyen rüzgâr.

Zaman, ceplerinde kum biriktirir,
Unutur, hatırlamakla meşguldür.
Ben en çok,
hiç olmamış gibi kalbimle barışırım.

Bir gölgeden özür dilerim bazen,
Çünkü geçerken çiğnedim fark etmeden.
İçimde,
adı konmamış ülkeler var:
Kimsenin ağlamadığı,
herkesin eksik kaldığı.

Ve bil ki,
en güzel kelime hâlâ bulunmadı.
Belki sen,
belki ben uyduracağız bir gün
bir “hiç”ten…