Düşmekle korkmak arasındaki bağı düşündüm…
Yıllara yayılmış bir korku bu ardından gelen düşmekten önce…
Yaşamın içindeki tüm güven duygularını bir anda sarsan bir duygu bu düşmek korkusu…
İkisi de anlamda birbirlerinin yokluğunda bir hiçlik çıkarırdı ortaya… Bazen düşerdim ve en büyük korku yeniden tutunabilecek miyim var olan yere? Ardından kaybetme korkuları peydahlanırdı içimde…
En mutlu ve huzurlu olduğum zamanlarda ortaya çıkardı bu korku…
Ya o giderse ben nasıl düşerdim ve nasıl tutunurdum yaşama?
Bel bağlama ve alışkanlık duygusu bu sadece sonundaki korku bir kayboluş olurdu veya baştan sona dağınıklık ve ters düşünceler…
Tamamını Oku
Sonuna kadar çelişkilerle yaşadığım bu duygulardı şüphesiz, korkularım yaşamımın tümünü şüphelerime sokarken, devamlı tedirgin zamanların korkak nefesleriyle varlık savaşında bulunmam, huzursuz zamanları yaşama duygusu yaratıyordu…
Her yeni gün tedirginlikle geçmiş, bir önceki günün ruhsal baskıları ile etken oluyordu var oluşuma…
Tedirgin düşünceler, karışık olayların düşüncelerini bedenime iliştirirken, ürkekliğin içinde çaresizliklerimle yaşam mecburiyeti yaratıyordu ve ben bu baskı ile zaman kovalamacasında idim…
Bu sebepledir ki uzun yolculuklar ve yollardaki umarsız yaşamlarla gitmek istediğim veya kalmak istediğim yerde zaman kovalıyordum…
Çoğul özlemler ve çoğulda hasretle geçen yaşam zamanlarının içinde var oluyordum…
Aslında pek de hoş olmayan zamanların içindeydim…
Düşüncelerden uzaktım kurgulardan korunmak demekti belki de…
Kim kime veya ne için, neler içindi içimdeki buruklukların cevabıydı… Belki sendeleyerek yaşamın içinde duruşum bu yüzden idi…
Beni en çok şaşırtan düşünce “beni bırakma, beni yalnızlaştırma, ben, sensiz boşlukta kalırım” diye şimdilerde beni boşlukta bırakmıştı. Ve ben gün güne uzadıkça yalnızlaşma yolunda kararsız ve ürkek adımlarla yolculuk içinde varlık umudu yaşıyorum…
Mustafa yılmaz
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta