Suskunluk Şiiri - Önder Karaçay

İstibdat limanına demir atalı beri
Bir suskunluk, bir sinmişlik ve korku dirildi

Kötünün müttefiki
Suskunluktu

Konuşanlar ve direnenler susturuyordu
Suskunların vicdan azabını

Söyledikleriniz, yazdıklarınız
Susturarak korkak çoğaltıyordu

Susmak, bir korkuya karşı alınmış
Tedbir gibi gelecek karartıyordu

Teslimiyetçilik nüksettikçe
Suskunluk korkuyu daha da artırıyordu

Mühürlenmiş dudakların içinde
Diller tutuluyor

Vicdanları sağır edecek boyutta
Sessizlik gürültü çıkarıyordu

Korkuyla sindirilmiş kitle
Susarak zulme alkış oluyordu

Kendi teslimiyetini meşrulaştırma adına,
Üç maymunu oynayan çoğaldıkça çoğalıyordu

Kötülüğe ses etmeyenler
Zulme karşı direnmeyenler yüzünden
Dünya kötü bir yer olmakla suçlanıyordu

Suskunluktan daha kıymetli
Bir eylemi olmayanlar
Susuyorlardı

Dünyanın dörtte üçü su olduğu için
Hayallerimiz sık sık suya düşüyordu
Susmayacağına inandığımız sürüler
Zalimlerin ağına yığınlar halinde düşüyordu

Bozmaya değmiyorsa
O suskunluk sanattır

Bunca acı tek bir sözün limanına sığar mı?

Sözün bittiği yerdir susmak
Sen istediğin kadar sus
Son sözü hayat söyler,
Suskunluğunu da bozarak

Her suskunluk eninde sonunda
İçinden kanamaya
Ortak bir kaçış yerine döndüğünde
Suskunluk bedel ödetmeye başlar

Hayatta suskunlukla geçiştirilemeyecek
Yaralar var, sürekli kanar

Önder Karaçay