Hayat bazen öyle bir hal alıyor ki, sanki her şey bir araya gelip üzerime çöküyor. Nefes almak bile zorlaşıyor, bir an durup kendimi dinlemek istiyorum ama o anı bulmak bile imkânsız geliyor. İçimde bir yorgunluk var; sadece fiziksel değil, ruhumda yankılanan bir yorgunluk. Tarif etmekte zorlanıyorum ama bazen hiçbir şey hissetmemenin bile bir his olduğunu düşünüyorum.
Her gün bir döngü içinde sıkışıp kalmış gibi hissediyorum. Aynı yüzler, aynı konuşmalar, aynı dertler… Hepsi birbirine karışıyor ve bu monotonluk ruhumu daraltıyor. Yaptığım her şey bir görev gibi, hissetmeden, düşünmeden sadece yerine getirilen sorumluluklar… Bu, beni olduğum kişiden uzaklaştırıyor gibi geliyor. Sanki ben, benim dışımda bir yerde kalmışım. Kendimle arama bir mesafe koymuşum ve bu mesafeyi nasıl kapatacağımı bilmiyorum.
Yalnız kalmak istiyorum. İnsanların sesinden, sorularından, beklentilerinden uzakta… Hiçbir şeyi açıklamak zorunda olmadan, kimseye “iyiyim” demek zorunda kalmadan bir köşeye çekilmek. Sessizliği dinlemek, kendi içimde kaybolmak… Çünkü bazen hislerimi paylaşmak bile yorucu oluyor. Anlatmaya çalışırken bile anlaşılmamak, daha da ağır geliyor. Bu yüzden susuyorum. Susmak bazen en güvenli yer gibi…
Ama bu suskunluğun içinde bile bir çığlık var. Kendimi bulmak istiyorum. Şu an hissettiğim bu yorgunluk, bana kim olduğumu unutturuyor. Geçmişte hayal ettiğim şeyler, hayata dair planlarım, tutkum… Hepsi bulanık bir rüyaya dönüşmüş gibi. Şimdi ise sadece boşluk var. Belki de bu yüzden her şeyden uzaklaşmak, sadece kendimle kalmak istiyorum. Belki de kaçmak. Neyden, nereye bilmiyorum. Tek bildiğim, şu an burada olmak istemiyorum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta