ve ben
suskundum
oysa arkanda kalan ayak izin
ölüm uykusuna yatmışcasına duruyordu yüreğimin tam ortasında.
güneş dostumdu seslendim
o günden beri gölgesi hep soğuk duvarlarda.
ağladı gözlerim yokluğunda
ve ben yine
suskundum.
oysa
yürek çoktan paramparça olup savrulmuştu
suskunluğumun ardından...
Hüseyin YANMAZ
22/05/2012
Kayıt Tarihi : 10.6.2012 23:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!