Ah Benim Suskun Yüreğim Şiiri - Yorumlar

Yoksunlukta hala sevebiliyor olanın çığlığı adeta şiir, sesinizle aynı duyguyu taşıyan yüreklerin dili olmuşsunuz, can-ı gönülden kutluyorum Öğretmenim sevgiler...

Ah benim suskun yüreğim,
Avunur muyuz?

Ne unuturuz, ne de kendimizi kandırabiliriz.Yani diyeceğim hasrete, özleme, acıya devam..

Yüreğinize sağlık Nermin Hanım..Yorumunuz ve şiiriniz çok güzel olmuş..

Saygı ve sevgilerimle...

Sayın Nermin hanım;

Şiirinizi beğeni ile seyrettim ve dinledim.. Yüreğinize sağlık.

Bende bir bilgi paylaşmak isterim.

Örneğin şiir sitelerinde şiir paylaşıyoruz okunsuz diye okuyan ve yorumlayan kişi sayısı 30 kişiyi geçmiyor.

Ben google bloglarında paylaşıyorum 300-1000'e yakın kişi okuyor.

Aynı zamanda dediğiniz gibi dünyanın her yerinden okuyucu alıyor.

Şiiri reklama kurban vermeye mi üzülelim yoksa okunmadığına mı, sömürülmesine mi bilemiyorum.

Dünyada 9 milyar insan var ve ne kadar gereksiz şeylerle zamanlarını harcıyorlar da şiir gibi sanat gibi kültürel birikimlere kimse ilgi duymuyor.

İnsanlık zaten elli bin yıllık kültür ve sanat çağını çıkara, eğlenceye, boşluğa değişti...

Biz mücadelemizi sürdüreceğiz. Bir gün mutlaka kültür ve sanata geri dönmek zorunda kalacaktır insanlık.

Teşekkür eder saygılar sunarım...

Çokça güzeldi şiir.. Yorumla birlikte muhteşem olmuş...

Yüreğinize emeğinize sağlık... Kutluyorum...

Sevgilerimle....

Hem okudum,hem dinledim....hastaya ilaç gibi...mükemmel...tebrikler efendim..saygı ve selamla...antolojim de...

Avucuna dökülen bir pınar olup çağlamak varken yolunda,
Şimdi en acımasız uçurumlardan dökülüyor bu aşk kayalara çarpa çarpa…


Üzerimden geçen her yılla birlikte unutuyor,
Artık kutlamıyorum da o masum doğum günlerimizi.
Korktuğum gerçekler düştüğünde yüreğime,
Serinliğine sığındığım hayallerimi yazmayı sevdiğimden değil,
Artık sayfalara da değil,
Ben bu son satırlarımı,
Masum bir ömrün katili olan o gözlerine not ediyorum bir bir…


Ve bilmem kaç kereler yemin ettim!
Senin bir parçam olduğun bütün günleri silmek için takvimlerden.


Yokluğunu nasıl tembel bir esaretle misafir ettim ise her gece,
O soğuk duvarlara çarpa çarpa susturacağım bu yüreği de.
Gitmesini bilmeyecek,
Belki ben…
Ben istemeyeceğim gitmesini.


Bir kuş gibi uçup giderken elimden zaman,
Kimselerin bulamayacağı o son adrese,
Yüreğimde çırpınan,
O son kanadı kırık kuşu da uğurlayacağım birazdan...


Yaşananlardan farkı olan son bir günü bekliyorum artık takvimlerden,
Işıksız sessiz tenhalarda kimselere görünmeden yaşamak için...


Akıllara zarar dediğin mükemmelliğini bozacak,
Uğruna şiirler yazdığın gözlerimi kurutacak,
Çürüyecek işte o gün bu beden!
Nice sonlardan sonra çalacak bu son kapımı,
Ve takvimimde kalan o son yaprakta düşecek onunla.


Belki sorgusuzca yazılacak her şey geçmişime seninle yavaş yavaş!
Belki yaşarken biriktiremediğim umutlarım uğurlayacak beni bir tek,
Giderken şahlanan duygularımla yaktığım bu son limandan.


Belki birkaç tanıdık daha!
Acı...
Öfke...
Adaletsizliğine yandığım mavi bir sevda!


Kim bilir belki de
En tamam insanlardandı denilecek son kez benim için.
Hiç bilmeyecekler belki,
Senin yokluğunla süslenmiş yarım bir tarihim
Ve hiç barışamadığım şu dünyanın koca bir bataklık olduğunu…


Sesinin son yankısı da silinirken kulaklarımdan,
Az önce uğurladım o acemi huzurumu da mavi sonsuza.


Dünya dar gelirken bu acıyla,
Bir mezar taşı da sen hazırla o yüreğinde bana.
Ve bunu ilk ve son ihanetim olarak yazsın zaman alnıma!


Ara ara hani olur da yüreğin daralırsa kalabalıklardan,
Seni unuttum sandığım suskunluğumun kucağına uğra.


Tüm endamıyla,
Umutlarımın yitik kıyılarında dolanıp duran
O yokluğunla dirhem dirhem azalırken bile
Vefalı bir dost gibi
Yine bir tek açacağım tüm kapılarımı sana.
Görebilirsen arkanda bıraktığın bu enkazın
Karaborsada sattığı düşleriyle yazılan son şiir bu sana.


Güneşi çok severdim ya hani sen diye.
Severdim işte hayatımdaki her şeyi maviye boyuyor diye.
Elimi tutmuş ya bir kere o kara kış,
Her mevsime bir kış güneşi doğuyor şimdi onunla.
Hani bir de hayatıma mal olan o düşlerim vardı ya,
İşte onlarda özgürlüğünü yaşıyor şimdi biraz siyahça!


Tanımaya çalışmasın artık kimse beni!
Bu amansız rüzgârla,
Tenimde hüküm süren sensizliğin yangınlarıyla savrulurken saçlarım,
Bırak elimde düşsün bir boşluğa!
Sensizliğe sürgün şu gözlerimi vururken taşlara,
Bende biten her senle birlikte
Söyleyemediklerimin tuzağında kanım akacak
damla damla
Güneşsiz kalmış şu kara toprağın bağrına.


Geçmişimin yazgısı,
Yüreğimin sızısı olup ilmek ilmek dolanırken boynuma,
Bak el ele yürüdüğümüz kıyılarımız da nasıl suskun!


Hiç konuşmadık hatta!
Ne ben onları teselli etmek için hazırladım omuzlarımı,
Ne de o son sarılışlarını hazırladı yokluğuna.
Çığlık çığlığa suskunluğumuzda
Cümle cümle bittik biz aslında...
Kutladık hatta sensizliği,
Unuttuk diye kandırırken bir birimizi.


Üstümdeki güneşle birlikte
Anıların çok uzak yazlardan kalma yüklerini toplarken yüreğimden;
Sabahı sisli,
Günü puslu,
Gökyüzü hep alaca karanlık kalacak şimdi gelmeyecek günlerimizin.


Merhabaların vedalara son uzanışı olacak bu belki!


Dışarıdan duyulmasa da sesim,
Aslında uzaklarım da kalışına bu son ağlayışım!
Bu seni değil aslında,
Çaresizce ellerimi sakladığım o astarı delik ceplerimde kalan,
Takvimimdeki o son günüme asıp yüreğimi,
Kendimi bu son bitirişim!


Ve sen!
Artık gelip alabilirsin emanetini! 02.07.'10


Arkanda izler bırak benim için...

Kucak dolusu sevgiler, "Pamuğumuza"...

Hangi sene bu sene olduda, insan hala yorgunluğunu gizlemek için sevgiyi maskeliyor yalnızlarıyla. Yüreğinize sağlık

Sustu mu bir kez yürekler, konuşturmak zor olur bir daha. Tebrikler. Güzeldi.

Çok güzel bir sevda şiiriydi. Tebrik ederim değerli şair..

Tekrar şiirdeyim..

Değerli Öğretmenimi ve güzel şiirini bir kez daha kutluyorum..


'Avunmak elbette mümkün..
Her yokluğun mutlak bir öncesi vardır, 'o var oluşu' yaratan şartlar tek bir kez yaşanmaz ki..
Susmak bile bir yöntemdir, isyanı engeller hiç değilse.. Bazen o kadar etkilidir ki, konuşsan duyan olmaz suskunluk kadar..

İçli, hüznün ağır bastığı bir şiir..
Tebrikler Öğretmenim..'