Suskun Konuşmak Şiiri - Zeki Tüyen

biraz ışık içmiştik ikindiye doğru
bir donandık bir donandık ki sormayın
mevsim güze dönüyormuş ne gam!
avuçlarımda bahar mutluluğu volkan gibi
ve umudun can kesiğinde özlem birikmiş
ve kanat germiş göz erimi erinçlere
ve anılarım usumda şarap gibi eskimiş
tut ki güneşin gurbetçi bakışında sen yoksun
seke seke koşuyorum sonsuzuna evrenin
gözlerimde yeşil renkli çocuksun

bir atar damar düzenliliği saatlerde
giz yerinde el nakışı tomurcuklar
paydos vakti yapmacıksız mutluluklar
bir ılık rüzgar suratları yalayan
mevsim güze dönüyormuş ne gam!
bitimsiz dönüşümler içimizde çelik sesli
bir devinim bilinçlerde haykıran
ve özümsel çoğalan doğa suskun
ve dil suskun
bırak gözlerini bana güzelim
bırak konuşsun

bursa; 9.10.1975