Suskun Çocuk Şiiri - Mehmet Şükrü Kaplan

I

suskun bir çocuktum düş kurmayı bilmeyen
(dilim zehir posası dudaklarımın presinde
konuşsam felç olacak sözcükler)

II

suskun bir çocuktum düş kurmayı bilmeyen
taş öğütürdüm
-dişlerimin arasında kan pıhtıları-
suda aksime gülerdim
-sırtımda deli gömleği-
rüzgar kovalardım
bir gün bile sor(a) madım/kulağıma kimin ezan okuduğunu
anlamadığım bir dilde/adımı kimin mehmet koyduğunu
göbeğime kimin tuz bastığını
-karlı bir gecede-
göz kapaklarımı keserek gözlerime mil çektiğini
bir gün bile sor(a) madım
neden yitiriyor sesini ağladığında uçurumlar

III

suskundum fakat yürekliydim
-köpek ulumaları geçtiğinde-
sırtımda iki pençe yarası geceye kamçıydım
üç sinek öldürmüştüm birinde
birinde sınırı geçmiştim
-elimde kuş sapanı-
tek ayaklı bir serçenin peşinde
göğsüme merhemdi annem kulaklarıma küpe
nereye gitsem mavi bir ışıktı babam
omzunda mavzeri haki tenli dürbünüyle

VI

suskundum fakat yürekliydim
yalnızlığı seviyordum ve hüzün can yoldaşımdı
dostumdu yankısı gölgesinde soyunan telli ağaç
bazen şiir okuyordum köy meydanında toplayıp kızları
bazen de türkü söylüyordum
sevdalar gül kokardı sesimde ayrılıklar diken

V

suskun bir çocuktum düş kurmayı bilmeyen
nergis büyütürdüm
-ceplerime doldurup toprağı-
uğur böcekleri beklerdim
umut küskün bir ateşti çıplak göğsümde
nereye baksam yangın çıkardı/yıldız kayardı
deprem olurdu bir an kapatsam gözlerimi
kuşlar göçerdi son yolculuklarına acıya not düşüp
bir bile sor(a) madım
nasıl kaval çaldığını yolunu kaybetmiş çobanların
hangi türküyü söylediklerini
-kepeneklerine sevdalanıp-
hangi destanı dizdiklerini
-kurt pususu bir havada-
tütünle dertleşip

VI

suskun bir çocuktum düş kurmayı bilmeyen
anne ben ne zaman öğreneceğim kendi düşümde yaşamayı! ..

ağusto 2002
adana