Suskun Bir Kadının Feryadı

Suskun Bir Kadının Feryadı

Ben iki çocuğun ablası değil,
bir annenin yerine konmuş,
çocukluğunu gecelerde bırakmış
küçük bir kadındım.

Geceler çökerdi,
rüzgâr uğuldar, gök gürlerdi,
şimşek çakardı
ve ben kardeşlerimi sarardım...
“Korkmayın” derdim,
oysa içim çoktan titriyordu.
Kalbim her gürültüde yerinden fırlardı
ama ben hep
sustururdum kendimi.

Ben küçüktüm,
gözlerimi karanlığa kapatmayı öğrendim.
Dünyayı sustum içimde,
korkularımı yutkundum
ve kendime hep dedim:
“Güçlüyüm… çünkü onların gücü bende.”

Okula birlikte başladık,
birlikte bitirdik.
Ben kardeşlerime yürüyen bir omuzdum,
her hatıra, her karede
biraz daha silindim,
biraz daha yok oldum.

O küçücük kız kardeşim,
yanımda gülümserken,
ben onun mutluluğu için
kendi acımı gülüşe sarıp sustum.

Ablam gitmişti,
babam ise yorgun bir savaşçı gibi
iki kalbe tek yürek olmaya çabalıyordu.
Ama büyümek…
bize hiç güzel davranmadı.
Biz sevgiyle büyümedik,
acıyla olgunlaştık.

Sonra evlilik dedikleri geldi.
Bir yuvadan çok
bir cezaeviydi her biri.
Bir gün kendime “eşim” dediğim adamın
gölgesinden korkarken buldum kendimi.
Kız kardeşim de
aynı yangının içindeydi.
İkimiz de
susarak yanmayı seçtik.

Ben bir karar verdim.
Bir kadın olarak değil,
bir anne gibi...
Kardeşimden yana seçtim hayatı.
O özgürlüğe kanat açarken,
ben onun zincirlerini çözebilmek için
kendimi yeni bir kafese bıraktım.

Ve herkes sustuğumu sandı.
Oysa ben;
haykırıyordum içimden,
bir kadın ne kadar ağlayabilir diye
gökyüzüne bile sormuştum.

İçimde biriken feryatlar,
boğazıma düğümlendi her sabah.
Yardım çığlıklarım
duvarlarda yankılanmadı.
Ben sustum,
ama bu sessizlik değil,
bir çöküştü.

Ne ailem duydu sesimi
ne dünya...
Bir kadın ne zaman susarsa,
işte o zaman en çok konuşur içiyle.

Ben hayata susmuş bir kadındım.
Ama bu suskunluk
zayıflıktan değildi,
bir dağın içe çöken
sessiz çığlığıydı.

Bir gün kız kardeşim
özgür bir kadın olarak gülümsediğinde,
ben içimden dedim ki:
“O gülüşte ben varım...”
Benim sustuğum her şey,
onun mutluluğuna dönüştü.
Kendi hayatımdan vazgeçerek
bir hayat kurtardım.

Ve belki de...
hayat bana hiçbir zaman
teşekkür etmeyecek.
Ama ben bilirim:
Bir kadın sessiz kaldığında,
dünyayı taşıyordur omuzlarında.

Ben artık ne yalnızım
ne de çaresiz...
Çünkü bir kadının içinden geçen
bu sessiz feryat,
artık bir şiire dönüştü.
Ve şiir…
beni sonsuza dek duyacak

Mehmet bildir