Hatay gibiyim
Yani darmadağın enkaz içinde
Her bir yanım yıkık, dökük...
Sağımı toparlasam,
Hatay gibiyim
Yani darmadağın enkaz içinde,
Her bir yanım yıkık, dökük...
Sağımı toparlasam,
Solum dağılıyor.
Hayat öyle yordu ki beni,
Artık her nefesim bir vedanın provasına döndü.
Uyandığım her sabah,
Biraz daha eksiliyor içimdeki yaşam kırıntısı.
Azın nekadar çok oLduğunu
Yok biLirmiş..
Geri geLmeyecek bir ömrü hiç...
Uğruna harcadık be usta..
Çok mu üzdüler seni evLat
Dedi.!!
Herkesin bir limanı olmalı,
kıyısı olan…
Çünkü insan, ne kadar güçlü görünürse görünsün;
bir gün mutlaka yorulur.
Unutma, unutma ki hesabımız var:
Bana bir ayrılık borcun var — biçtiğin yalnızlığın bedelini ödeyeceksin.
Elinde bavul, eski rotalara bakarken,
kaçacak bir şehir ararken gökyüzünün kıyısında,
Hoşçakal yüreği ayazım…
Biz seninle birbirimizin Cân’ını kaybettik.
Birbirimize verdiğimiz yılları, sözleri, hayalleri
Toprağa gömdük… üstünü sessizlikle örttük…
Ruhları evvelden yazılmış iki yabancı vardı;
Birbirlerinin yüzünü hiç görmemişlerdi,
Ama yüzleriyle değil, ruhlarıyla sevdiler birbirlerini.
Gözleri aramaz, elleri dokunmaz,
Ama kalpleri her daim birbirini arardı.
**Birbirimize derman,
iki zehirdik aslında.
Yaralarımıza merhem olurken,
ruhumuzu yakıp kavuruyorduk,
Eyyy…
İmkânsız sevdam…
Sen ki, varlığınla bile yasaklanmış bir dua gibisin,
ne dilimden düşersin, ne kalbimden inersin,
ama her nefeste biraz daha kanatırsın içimi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!