Evren en çok coşunca susar,
dağılır her yana parçacıklar.
Karanlık yeryüzüne siner;
insan buradan bir düş olarak sızar.
Bilgisiz, sağır, dilsiz; yürek bir
çatlak arar. İşte bu sarhoş anın
püskürttüğü toz, kopuk kopuk, yoğun,
dar. Uyumsuz sığınırız ışığa.
Bu seziş zayıf, kör, aptal;
döneriz çaresiz dünyamıza.
07/05/2004
Gökhan OflazoğluKayıt Tarihi : 7.5.2004 09:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!