Susamış Kaderin İftarısın

s a n a susadığım kaderin ortasında
s u s u y o r u m sular aşka k’anarken
iftarına çok var mı?
acıkmış bir y’elin oğluyum
hurma yerine sarma ile açayım orucumu
bir öpücük kadar doyur beni

bu bayram gözlerin şeker renginde mi olacak?
hangi tadın, hangi özlemin adılısın?
kendimizi götüremediğimiz her anın sesisin
kendimize aç kaldığımız bu aşkın şavkısın
ninnilerin söylendiği içimizdeki çocuğun salıncağısın
yüreğimi verdim, kurtulamadım

kırık uçları olan kelamların kalbiyim
etiğin eteği yırtılıyor görünüyor gerçekler
kapatsan da yaradır yeniden kanayacak
kaderler düşüyorum düşlerinden seni saracak
yangın fıstığı sunuyorum küllerine gülüne kul olmak için

yanan hafızama kesip yapıştırasım var seni
kanan gönlüme atıp kavrurasım var seni
anılan güncelerimizde kaynatasım var seni
sevdamızın fonuna veresim var seni

can kırıklarının camına konuyor kumrular
kumruluk dersi verdiğimiz demleri dizeliyor ötüşler
harcanmış zamansızlığın sızısında dilsiz kalıyor kalışlar
aşkı yaşamayı anlatmanın acizliğinde sökülüyor onur
binlerce sen dili biliyorum ama konuşamıyorum seni