uzakların türküsü var dilimde can...seni söyler dilim..seni özler yüreğim..kara toprağa eş olan sevdaların yanına koydum yüreğimi..düştüm kaf dağından öteye...kocaman dalgaları aştım da şu minik ırmak korkuttu beni...yıkıl dedi sanki bana...yıkılmadım...verdiğin güçtü belki de beni ayakta tutan...sonra can, üstüm başım paramparça çıktım da o yangından acımadan kalbim... bir kibrit şulesi acıttı içimi…sevda ne büyük bir dağ ki şahin kanadıyla bile erişemem doruğuna…tam kondum derken kaybolurum sisler bulutunun içinde…ve bir de bakarım ki doruk çok uzakta…ben artık başımı aldım ellerimin arasına.. dedim ki sus yüreğim artık sus…ve giyin bembeyaz giysini…tut gideceğin yolu…bilirim ki sen ordasın…
Çocukluk, o derin ırmak çağrısı
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
Devamını Oku
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman