Sus/uş Şiiri - Hatice Güzen

rüzgâr
dudağımın kıyısına kondu
sessiz bir el
usulca çekildi
içimde bıraktığı
unutulmuş bir izdi

yağmur vazgeçti
dikenli sessizlik sardı sokakları
adımlar
kendi gölgelerinden kaçtı

doğa
zamanı bekledi
hepimizin unuttuğu bir nefesin ucunda
evren sustu
ama sen
duymadın suskunluğumun
en derin dalgasını

ben
bir kavşağın ortasında bekliyorum
dikenli tellerin ardında
gözlerimde çoğalan
hayalet çiçekler
adın
yönünü kaybetmiş bir levha artık
hiçbir yere çıkmayan

bütün yollar
bu suskunluğun kıyısında biterdi
bizse
kaybolan anları değil
içimizde çatlayan zamanı seyrettik

susmak
kanayan tek dildir bazen
ben de
sustukça
seni
içimde dokuyorum