Sus'mak Şiiri - Fatma Özut Kırtay

Bazen, hatta çoğu zaman hep susmak istiyorum...
Konuşmaya utanıyorum, isteyipte konusamayanlarin yanında.
Ya da konuştuğunu sananlara inat.
Doya doya, kana kana susmak...
Hiç bilmediğim, duymadığım bir alfabeye ait gibi geliyor sözcükler,
Ne kadar dinlesem de anlamayı beceremiyorum.
Çoğu kez 'burası neresi' yabancılıginda, herkesi ve her şeyi seyrederken yakalıyorum kendimi, ürküyorum yalnızlığımdan...
Bazen, görmemek istiyorum, goremeyenler gibi,
Veya gördüklerini zanneden körlere nispet yaparcasına kapatıp gözlerimi,hayal etmek görebilmeyi...
Canım acıyor, yüreğim cayır cayır yanıyor...
Ben çocukların, hayvanların, insanların,
Öldüğü,aç kaldığı, itilip kakıldığı, savastığı, kaldırıldığı, yalan söylendiği bu Dünya denilen yeri sevemedim çünkü!
Sevmem mümkün değil...
Dipsiz bir kuyuda mahpus kalmış gibi,
Başımı kaldirinca gördüğüm gökyüzüne
Yetismiyor bir türlü ellerim!
İşte bu en kahredicisi!