Sus Ey İçsesim Şiiri - Beyza Ermelek

Köhne bir odaydım solmuş güllerle dolu
Öfkelensem de yoktu sıyrılmanın bir yolu
Ne inkârım ne feryadım bir işe yarıyordu

Bitkin bir afyonkeş kadar pervasızda nefsim
Şımarmıştı, kabarmıştı intikam hislerim

Ruhum cellat iken ona kurban süsü verdim
Unutmak kendimi, başkası sanmaktı derdim

Yalanlarla kandırsam, uyutsam da vicdanımı
Her uyandığımda karşıdaydı bu gerçeğim

Hayat bir kaçıştı zira susmazdı iç sesim
Ve nihayet bir sahranın dibine serildim
Şimdi çöllerde unutulmuş yaşlı bir sfenksim

Yapım vahşi; karanlıkta yükselir sesim
Şarkılarımı batan güneşlere söylerim

Yara bende ve hançer de benim elimde
Bir suçlu aramayı bırak; sus ey iç sesim.....
Beyza. Ermelek