Sus ey gönül Şiiri - Erkan Çelik 2

Sus ey gönül!
Neden sözcükler
Bakışlarından dökülür
Alevlere güç veren
Ateşten bakışların

Sus ey gönül
Gözyaşların
Satır satır ilmek ilmek
Dokunur hüzüne
Güller sarardı
içli içli iniltilden
Bülbüle hicran
Şakımasına kelepçe
Vurdun kurumuş dallarla

Sus ey gönül
Suskunluğun acıtıyor
Kulaklarımı
Mavilikleri geri
Gelmezcesine
Götürdü savaşlar

Sus ey gönül
Şiirler parça parça
buzlanmış şairin
Düşlerinde
Isınmaz derin
Kavrayışla

Sus ey gönül
Yağmur bugün
Yaralı çiçeğin
Yapraklarında
Öksüz bir çocuk

Gibi bırakılır

Kimsesiz topraklara

Sus ey gönül
Dostum gömülmüş
Şuurun kuyularına
Bir baba hüznü
Çatlamış ellerini
Sımsıkı kavrar
Yalnızlığı karanlığında

Sus ey gönül
Bilirim acılarını
Konuşursan
Göçerim ötelere
Ve seni bırakmak
Gelmiyor içimden

Sus ey gönül
Pörsümüş ruhlar
Kararmış ufuklar
Yalın ayak düşler
Sevgilinin dizinde
Son nefesini vermekte

Sus ey gönül
Anne parmakları
Dolaşır saçında
Yamaçlarında bir çimen
Uyanır kışın bağrında
Ve ölecek karların
Kefen olarak sarıldığı
Kışa mezar taşı
Yüreği titreyen
İnadı güçlü çimen

Ne kadar konuştum
Ey gönül
Sen cevap verme sakın
Ruhuna damlayan ışıklar
Bir gökyüzüdür
Suskunluğun
Bırak ışıldasın yıldızlar
Korkuyorum ey gönül
Konuşan karanlık
Ve minik düşlerime
Kuvvet veren titrek
Parlak suskunluğun