Sus Şiiri - Saadet Gökçen

Yorgun hissediyorum. Bâzen ne hissettiğimi de bilmez hâlde, sadece ordan oraya savruluyorum.
Eskiden her şeyi sorgulardım, artık gördüğüm hiçbir şeye şaşırmıyorum.

Korkuyorum.
Önümü göremediğim upuzun bir tünelin içindeyim, ışık çok uzakta, göremiyorum.
Kulaklarımı tıkadım tüm kötü haberlere, "Yeter artık tanrım, duymak istemiyorum!

Su olmak istiyorum.
Engin, berrak, duru bir su olsaydım, dev gibi dağların arasından bile bulup çıkarırdım güzelliği.
Şimdi ise ne yaparsan yap düzelmez gibiyim doktor,
Sen konuş, ben dinliyorum ama bana çok güvenme, atamıyorum içimdeki kendime olan nefreti.

Bazen de yok olmak istiyorum.
Koşar adım kaçmak, uzaklaşmak ve bir daha dönmeyeceğim bir yerde tek başıma huzur bulmak...
Daha sonra da en büyük korkumun yalnızlık olduğunu hatırlıyorum.
Tek başıma bir hiçmişim gibi, işim gücüm sevilmek için kendimi parçalamak.

Bazen her şey iyiymiş gibi davranıyorum.
O zaman kısa bir süreliğine gülümseyebiliyorum.
Daha sonra çığlıklar boğazımı paramparça edercesine çıkmak istiyorlar ağzımdan.
"Mutlu falan değilsin, rol yapıyorsun ve iki yüzlünün tekisin."

Sus, diyorum.
Biliyorsun, en azından kötü biri değilim.
Çirkinim, umutsuzum, hayalsiz ve yorgunum.
Ama kötü bir insan değilim.

Ne önemi var ki, diyor.
İnsanların iyi-kötü umursadığı mı var?
Hatta biliyorsun değil mi, kötü diye tanımladığın herkesin senden çok seveni var.

Sonra bağıra çağıra ağlayasım geliyor işte.
Herkes menfaat peşinde, bahçedeki en sevdiğim kedi mama verecek olana gidiyor.
Sanırım beni bir tek akvaryum balığım seviyor, o da zaten birkaç saniye sonra unutuyor..