Sürüklendiğim Yalnızlığım

Sürüklendiğim yalnızlığımdı içimdeki tüm korkular
Ve koskoca bir deryanın ortasında yapayalnızım şimdi
Artık hiçbir şey anlamlı gelmiyor
Pes etmek değil belki benim yaptığım ama
Hayat küskünüm artık
Arkadaşlara da.
Yalan zannettiğim dünyanın yalancı insanıyım sadece
Ve beni öyle bir yerimden vurdu ki
Doğruluğuna inandığım bir çok şeyden vazgeçmek zorunda kaldım
Ve sonunda yalnız.
Her taşın altından çıkar denilir ya
Hangi taşı kaldırsam
Altından yalnızlığım çıkıyor.
Dünlerimi bıraktım artık ama
Yarınsızlığıma çare bulamıyorum
Korkularımı atlattım belki ama
Karanlığa çare bulamıyorum.
Taş duvarlar
Uçurumlar
Savaşlar
Hiç birisi yıldıramazdı belki beni ama
İçimdeki çaresizliğe çare bulamıyorum.
Sürüklendiğim yalnızlığımdı içimdeki tüm korkular
Yazdığım tüm mektuplar
Geride kaldı şimdi
Ve hiç olmayacak bir sabahın düşündeyim
Anılardaki gibi.
(her gözünü kapadığında
eğer içinde bir korku varsa
ve bu sürekli oluyorsa
kendine bir soru sor
cevabından en çok korktuğun soruyu,
eğer cevabını kendi kendine verebilirsen
sadece ondan,
kendine bile söyleyemezsen
sen kendinden korkuyorsun demektir.)