Sürttü Şiiri - İlhan Önal

Çocuğun feryadı kulaklarda sürttü

Anası boş tencereye sus kattı, sürttü…

Babası gündelik kovalıyordu, sürttü…
Hane dolusu ıstırap; lokmama sürttü…
Kaldırımlar, mültecilere sürttü…
Baltalar, ağaçlara sürttü…
İşsizlik başıboş dolandı, sürttü…
Metelik cebe, kağıt hamisine sürttü…
Hürriyet, tutsaklığa; inanç, akla sürttü…
Hareket enerjiye; enerji, ısıya sürttü…
Isı kayıptı, bozuldu yapı; yozlaştı insan…
Termodinamik haklıydı, böylece yaşlandık…
Dedem harpte sürttü…
Ninem dullukta sürttü…
Varlık, yokluğa sürttü…
“Yoktuk aslında” dedi biri, hiçlikte sürttü…
Kim sustuysa, sürttü…
Konuştu, sürttü…
Düşündü, sürttü…
Sürtmedi kadife koltuk kıça, zenginlik başa…