Ah hiç bilememiştim ki birilerine küsmeyi, öylece devam ettim hayata kaldığım yerden kurumuş gözyaşlarımla hep...
Sonraları becerdim küsmeyi ve sonunda da yok saymayı küstüklerimi.
Kendi masalımın kahramanı oldum da, başkalarının masallarına inandı çocuk yüreğim kendim gibi sanarak...
Hayatı ve sevgiyi tadilatlarım da ters yüz ederek devam etti, taa onarmalardan vazgeçene kadar... Ve öğrendim ki çok tadilat yapılan sevgilerde dikiş tutmuyormuş, bıraktım gittim eskileri sökük ve yamalı kalsınlar diyerek... Yeniler var be canım ve de yenilikler.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta