Sürgünlere Sürme Beni Şiiri - Mehmet Zafer

Yokluğunda yüreğimin inleyen yanlarını alıp
Gülüşlerime katık yapıyorum.
Vuslata ramak kala,
Bütün ışıkları sönmüş gökyüzünün
Esmer haline fiyakalı acılar çakıyorum.
Acıdan mısralarımın başı dönüyor,
Yamalı hüzünlere değiyor hıçkırıklarım.
Efkarımı aşkın uzağındaki sözlere yerleştiriyorum.
Adres sormayan kurşunlara
Hedef oluyor ufuklarım.
Alnının tam orta yerinden vuruluyor mevsimlerim.
İsmin, fersah fersah dem vuruyor gözbebeklerimde.
Kalbime mıhlanan binlerce sitem kaçkını sözlerini
Heybeme alarak,
Kırılan yanlarımı es geçiyorum.
Asi bir sam yeli dikiliyor bedenime
Buz gibi çakılıyorum topraklara.
Bana öfke saçan tarafından,
Tek celsede ölümümü sunuyorum emrine.
Öfke rüzgarlarına saçarak umutlarımı,
Sus yanlarımı da sancılarımla toplayıp
Götürüyorsun acıta acıta.
Hangi aşka yüzün dönse
İnanki binlerce Leyla selam durur yoluna.
Bir bakışınla bütün Mecnunlar işgal edilir.
Hangi rüzgarla hüzünleri salıyorsun bilmiyorum ama,
Yağmura mahkum iklimleri
İçine hapsettiğin halinden belli.
Ey yoluna baş koyduğum kadın!
Gel dinle beni.
Kanayan yaralarımla matemlere salma.
Kapanırken bütün kapılar bir bir suratıma
Sen tut ellerimi.
Seyre çıkarken kanı donmuş akşamları
Yüreği yaralı umutları yığdım avuçlarıma.
Daha başlamadan bozulmuş
Düşler ülkesine bırakıyorum kendimi.
Kurban olayım sürgünlere sürme beni.
Gölgem bile ruhumun kırgınlığına gülüp geçiyor.
Ey yaşama sebebim!
Vazgeç bu tavrından,vazgeç.
Topladığım tüm yarınlarıma el ver.