Sürgün Yapraklar Şiiri - Mert Şahin Özsoy

Sözcüklerime prangalar takıldığında
anlardım dostun beni göreslediğini
aç dedim göğsünü rüzgara
bekle o çalınan çocukluğunu
gelir gelmekte olan yarınlar
mevsimlerde geçer,
yazın kışa hasret
kışın yaza küs
bir insana barış
gerek
bir de insanla barış.
bahara dön yüzünü, aşka dön
bir çocuğun kalbi ne kadar zayıfsa
o kadar
rüzgarın sonbaharda sürüklediği yapraklar gibi
habersiz ve uzak.
yapraklarda kaldırıma sürgün
ne güzel dökülüyoruz
yapraklar ölü
çocuklar titrek
ben yorgun
dağlardır çağıran beni
köpüren bulutlar orada mı?
seyrettim seni, yağan yağmur sendin
bir halkı sevdim
bir de kavgayı
kavganın içinde en çok seni
en çok seni...