Sürgün Verince Efkar Şiiri - Seyfi Karaca

Bir öksüzlük solosu sundugunda ikametgah
Cigliklara cevapsiz kalan adresler gibi muhit mesken namekan
Pencerelerin göz hizasinda kayboldugunu konsollara duvarlara sürgün
Bulanik bakislar altinda cöl kadar corak sessiz ve sürgün
Kavrulmus aksam istasyonlarinin birinde yaz günüdür belki
Bicilmis firezlerler altindan cirpinarak can telasindaki sigircigin
Ve kör karanliklardan düse kalka sabahini bulmaya
Fener tutarak cirasini yaksin görünsün diye yildizlara aya
Bagini bozmus bahcesinde viran
Cicekliginden koparilmis koyakta kuytuda kolyelerinden soyunarak
Erzaksiz ögünsüz suskunlugun dörtcivarini kaplayan
Savusup gidenlere kimsesizligin nufus kagidini cikarircasina
Sonu gelmeyen sorulara parlayip sönen cikmaz sokaklar
Ve kopunca kendini süzülmeye birakiveren yapraklar
Keyfe kederi her derde deva melhemcesinden
Baktin gördün ki icindekileri sacip dökmeden kilitli dillerde eskyor dil dudak
Ve yazgisiyla bas basa yüzde solup agizda kuruyan selam kelam
Hesabi ödenmez aciklarda bir tutam dert ve bir damla göz yasiyla
Yazildigi sicile yandigi yerden sönüp silinerek
Aynalara sakli bagri yanikligin köse bucaklarini göstermek ve görünmek icin
Herkesin sesine benzeyen hickiriklarla sulara sahillere sersefil
Deftere rüzgar yazip
Zamana iliskin sayfalar karalayan sürgün topraga
Aralarda cam kiriklarindan dökülüp yansiyan insan kalbinde bir yerin
Diyar diyar göcebelerde koydugu sonbahar nefesinde bir yerin
Cansiz mecalde yorgun solukta duran saatlere dar geldiginde dünya
Buharlasip aybolmamadan evvel divaneler gönlüne girmek ister
Kor pervanelerde dönmek ister yol ve yolcu
Yanarak askin yolunu tutmak ister hasretin külhanesi
Susuzlugun dilini cözmek ister kökte sacakta bulut ve dem
Cesmi viranda kurulu cardaga musluktaki damla serinlikteki ciy
Elvanda eyvanda ucmak isteyince göcmen zaman
Ve catlayiverince gamlisazlardan efkar

Ekim / 22