Sürgün Sökün Şiiri - Seyfi Karaca

Dil verip de sürgüne söküne
Yol ve dil verip de sürgüne söküne
Ne söylesen dal tutuyor sacaklar sariyor
Dilin cahil dönüyor dudagin ask boyasindan sevgili kaniyor, ne söylesen
Ne söylesen bütün ögünlerini ve zahirelerini ekmis bicmis hayatin
Ne söylesen yetim suskunluklara kolu kanadi acik
Kurdugun ocak serdigin sofra
Seni senden baska hic bir seyle adlandirip isimlendiremiyor
Atesin ve közün kol kucak körüklendigi simsicacikliginla seni
Seni calip söylüyor biraktim kemanlara kalsin bu perde
Biraktim isligimi rüzgar calsin
Biraktim ay isigina icime dogsun kainat,
Biraktim yolu kapiyi sokagi sacaklara yürüsün
Izini barkini sürsün gün uyansin, günaydin olsun sonsuzluk
Biraktim kendi bestesini kendi yansin cagirsin hasret
Mülkü dünya harabina yoksul, saraba müstakil, insana fani
Yolun yolculugunun ezelinden ebediyetiyle
Aska yanik, ikrara kabul..
Ikiye kadar say
Bir sen iki ben ücü bulmaz
Sendeyim
Bizde
Ikimizde

Ocak / 22