Sürgün Gölgeler Şiiri - Ayşe Uçar

kekre vakitlerin tuzağında kayıp bir gölgeydi ruhu
gitmek istedi kendinden uzaklara
başka zamanlara
başka diyarlara...
......

nasıl kanatıyorsa adımlarını
o kadar vurdumduymazdı kaldırımın zifiri gözleri
acımasızdı günler, düşerken duvardan takvim yaprakları
yorgun kısrak gibiydi bedeni, teklerken hayalleri
çiseleyen bir buluttu lacivert gözleri...

ganj nehrinden gelen tatlı bir esintiydi umut
ruhunu arındıran, tararken saçlarını boşluğa...
asılırdı hep gözleri bataklık garabetinde çırpınan yıldızlara
kanayan güldü kıvrık dudağı
kurşun dehlizlerin, yarasa kanatlı düşlerini içen...

dargındı
iklimsiz yüzünün kurak coğrafyasını yırtan fırtınalara
kırgındı güneşe parmak uçları
kehribar renkli şehrin duvarlarına isyankâr şiirler karalarken

ve
bunca yol almışken adımları...

son kez
uykusunu yitiren denizlere şarkılar söyleyecekti
ah! kanatmasaydı dilinin kesiklerini
tutsak anılar...

10 /02/2012