Sürgün Gibi Şiiri - Fatma Avcı 2

Suyun içinde içi için için yandı,
İlahi kalpten sürgünlüğün azabıydı.
Bu kalbe artık hiç giremiyecekti,
Büyük bir acıyla kendini kınamaya aldı.

Leblerinden dökülen kendi cümleleri değildi,
Ses kendinindi ama kelimeler değildi.
Sonra sır sonrası dokunulmaz oldu,
Bilmezlik duygusuyla sırra kademi seçti.

Aklına sığmayanları kalbin biraraya getirdi,
Bir kısmı karanlık sayfaların arasında kaldı.
Unutmak mazur kılarmıydı gerçekleşmiş gerçeği,
Sorumluluğuda kimseye yıkmadın.

Kendimi bilinmezliğin içinde buldum,
Bunun adını sen AŞK koydun.
Yürüdüysem bu yolda, sendin yürüten,
Oyunu sen kurdun, ben oyuncu oldum..

DENİZ 04.04.2010