Sürçen Betiğin Ezgisi II

Göğün sağı solu yoktur iki yönü ayıran
Gök göktür, insan insan, ben ve sen mesela
Uğultuyu suçlayabilirdim, sessizliğin için
İçim böyle kendini kilitlemezdi belki;
belki tutsak almazdım, esir etmezdim
Bildiğin, yok ederdim kendimi…

Kitabını göndermen için çok bekledim
Nazarımda benzemeyecek fevkalâdenin aksine

Dolmuşun camında unuttum lisanını yorulmanın
Cevapların soygununu yaşadım ya zaman zaman
Heba olmuşluğumun verdiği bir şeyin olmadığına,
okyanusumun tükenmeyeceğini sürekli çizgilerle kazıdım

Boş bela: çıkmaz oysalar
Yitiremedim hep
Hep seni düşündüm, hep seni
ve bir yazdım, bir okudum
Kurduklarımın içinde öyle güzeldin ki Afrodit kıskanırdı
Portekiz kaldırımında yalınayak düştüm
Kimsenin kusura bakmadığı kadardım
Tepetaklak olmuştum, kesik süt bulmuştum,
memelerini bulmuştum, yavrunu bulmuştum,
bilmem kimde emzirmemiştin…

Uyuduğum zaman gölgende ezileceğim

Yarısında yaşamanın, lüver lüver havadisler;
Osmanlı hamamı delik marpuç gibi sızdırıyor
Yuvam sokakta gecenin körüydü, entari süzmüştüm…

Dedim ya türkü sevdim, türkü söyledin
Sustuğun zaman ağlayacaksın

İstediğin kadar köpürtebilirsin güzel günleri
Ben geleceğin zamanlar için, hep bıraktığın yerdeydim
Bir kez daha utanmadan tekrar etmek istemezdim:
edâ seni…

İstanbul diyerek öleceğimize yemin etmiştik,
eşliğime katlanan gölgem ile yabancım gibi

Sen şairsin biliyorum, beni her şiirde üzersin;
korkuluklar var, mısraların arasında bir sürü
Güvenlikler var, kanlı şeylere izin vermiyorlar

Süzülen bir yaprak, tenhalık bir hayli berrak;
tenine düşüyor şehrin, bütün ışıklar yanıyor
Yanıyor bir genç tek başına, dalgalar var,
dalgalar var, ikinci katta perdelerden damlıyor
Dalgalar var, avize boğulacak diye tereddüt ediyor…

Son durakta önce sarı yanacak, sonra yeşil, sonra kırmızı;
dudağımdaki çatlaksın da, gülümsememi…
Bir dileğim var, ya bunu Allah’ta bilmiyor?
Edâ, gidiyorum
Çünkü seni seviyorum

Sevda Dulu adlı kitabımdan alıntıdır