Sûra Hasret Sürgün Şiiri - Burhan Ali Ya ...

Burada kal dedi yine hükmümü giydiren.
Cennetten kovulup dünyaya sürgün edilen,
Her nefeste cenneti burnunda tüttürülen,
Adem’in bahtsızca sürülen torunu bendim.

Bir koku avutuyor sürüldüğüm diyarda,
Hafifletiyor sırtımda yükümü bir anda,
Cennet kokar dendiğinden kutsal ruhunda.
Bendim annemin amber kokusuyla avunan.

Gözlerimi patlatıyor bu hazin bekleyiş.
Bir kopsaydı şu beklediğim bitiş sayhası,
Bir üfleme bitirecekti bitmez sürgünü,
Hasreti bitirip vuslatı getiren sûrla.

Gözlerimi parlatıyor bu umutlu bitiş.
Kovulmuştum belki ama taşlamamışlardı.
Biraz daha sıkarsam dişimi bu meydanda,
Sürgünümün altından hoş ırmaklar akardı.

Günahımı özenle katlayıp çıkıyorum,
Sol omzumdaki kara bohçalara yükleyip.
Oysa kalsaydım o topraklarda sürülmeyip,
Omzum cenneti taşırdı bohçamda, sevinip.

Sürgünlerim hep uzadı bu garip diyarda
Bir gün daha bahşedildi keskin soğuklarda.
Bin gün uzadı hasretim sürgün hesabında.
Cennetin kokusu gelip tütse de burnumda,
Yetmiyor, sürgünüm hep bir kıyamet bekliyor.