Şüphe Bitti Şiiri - Mustafa Kemal ŞEN

Ben buraya bugün kendimle konuşmaya gelmistim.
Yine seninle göz göze geldim
bir suçlu gibi basımı önüme eğdim, sustum ve tükendim... Sesiz bir kelimeydi, duydum ve hissettim... Uc uca ekleyerek ictigim sigaralar; caresiz bir hareketimden dogar, Cigerimden konuşuyorum bu aralar...
Çekildi git karşımdan, simdi üstüne basarak yürüdüğüm bir ölüdür bütün kadınlar...

Sana bir söz veriyorum simdi... söz; sen gittiğinde ağlayacak bebekleri gözlerinin, onları susuz seni benle bırakmayacagim...

Şüphe bitti... Uykusuz geceler... Gece yürüyüsleri... Umutsuz papatya falları... Kalbimden kalemime kan çektigim işkence... Zamansiz dinledigim agir sarkilar... Divaneligim bitti...

Haydi Bir daha savur saclarını eskisi gibi... Paha biçilmez bakışlarını da al yanina... Yürü en asil tarafınla salın karsimda son kez... Elinde kalan son kartını da oynamayı unutma; adımı söyle kulağıma... Belki dakikalar döner arkasına...

Şüphe bitti... Bir sözün yetti...