Süper kahraman Şiiri - Ali Gürkaş

Herkes sana şiir yazmıştı aşıkların tepesinde.
Hani seni bir gören bir kere de aşık olurdu ya...
Bir sevda çeşmesinde,
Akşama kadar sönüktü ya akşam sefaları
O delikanlılardan sadece bir tanesi senin için güneşi balçıkla sıvadı.
Orkide besler, hanımeli sever, akşam olunca rakısını eksik etmezdi.
Eski bağ evinde kalırdı.
Kalır ya, yalnızlık onun her şeyle bağını kopardığı tek yerdi.

Şiir yazmasa yaşayamazdı tarlasında
Bazen terzilik de gelirdi elinden,
Kendi söküğünü dikemezken.
Bir iç gülümsemesi kadar derindi sanki...
Yeni almadan büyüdüğümüz evin koridorunda babamın dövdüğü küçük çocuğum ben hala.
Kızardı, söverdi bazen ama devrik adamdı, babayiğitti.
Böyle sigarayı bir çekerdi ki içine sorma.
Kardeşim daha bebekti...
Onun yanında içmezdi.

Çöğür ağaçlarının altında oynardım çakıl taşlarıyla.
Bir uçaktan korkar, çığlık çığlığa bağırırdım.
Suyu çok sevdiğimizden...
Süzgeçleri olmayan balıklar beslerdi havuzumuzda babam.
Akşam serinlerken açardı akşam sefaları.
Onları izlerdim kıpırdamadan
Süt içmeyi madah sanırdık.
Güçlenip Gökkuşağına rakip süper kahraman.
Ve salıncağında kimsesizce sallanan cümlelere inat büyüdük.
Büyüyüp şiirlere konu olanları sevdik.
Bir günah gibiydi bakışları, nasıl anlatsam şefkatsiz ellerde büyümüşçesine soluk soluk.
Kaf dağından bir efsane
Bir zamanlar “Emel” diye bir kıza da böyle aşık olmuştu.
Bilmiyorum bu leylayı severek kötü mü yaptık iyi mi?
Mavi bir hasrete aşık şimdi rüyalar kimseye söylemese de...
Deniz manzaralı bir evin tam ortasında durur gibi.