Süper Ay Şiiri - Metehan Parlak

Bir selamın adımları geliyordu
Sanki bu aralar, ayın ışıklı yolu
Daha gündüzünden büyüyen karanlığıma doğru
Döngülü düşüncelerimde saklı doğuşu
Göz çıkartıyordu ortasında kafasının
Ezele aşık bir toydu
Kimsesizlikten hallice kalabalığın doğumu
Vini vici hali misal veriyor gibiyken
Kalemsiz sözlerimde
Gelişime açık bir bileşimdi
Metaforik söylevlerinde

Ay ışığını çekiyordu kendine doğru
İçimde büyüyen karanlığımın oğlu

Akseden bir tözde raks eden bir tozdu
Tozları çeken bir örtü ve belkide
O örtüyle üstü örtülmüş bir felsefe
Evet felsefe ama felsefeden ziyade
bir zelzeleydi bu!
Ağlayan kedilerin ve hırlayan köpeklerin sokağında
Görünmez vitrini gibi alımlı köşesinde
Pas tadan şekerlerin kıvamında bir hikaye
Ayı ışığını dolduruyordu
Soluyorken nefesinde mat bir siyahın soğuğunu
Nemli tenlerin görünürdeki boğukluğunu
Ciğerlere yapışan gecelerin eşliğinde
Kızıl bir zamanın şu haykıran geniş göğsünde

Ay ışığını çekiyordu kendine doğru
İçimde büyüyen karanlığımın oğlu

Kanla kutsanmış perdesi hazırken asılmaya
Camsız evlerimin şeffaf duvarlarına
Süt beyazlığında...
Ayine başladığında kendiyle barışık
ritüeline alışık olmadığı ibadetinde
Son bir nefes alışverişini yapıyordu
Ve hudutsuz göklerin konforuyla
Aşkı kamçılıyordu vücutsuz bir hurinin şehvetiyle
Zifirilerin eski toprak anası ve yeni anaforuyla
Tarihi geldiğinde ayın içiyordu ışığından
Bütün inanmış aşıkların izni ile
Buda izlenen bir süper ayın hikayesiydi neticesinde

Ay ışığını çekiyordu kendine doğru
İçimde büyüyen karanlığımın oğlu