Öyle anların içinde bulunuruz ki bazen, saatlerce bir noktayı izler dururuz. Belki bir tavanı seyrederken belki de otobüs durağında kuru yapraklı ağaçlara bakarken..
hayat işte tam olarak bazen böyle..içinde olduğum bu durum, hissettiğim bu şeyin adı tam olarak nedir? bilemiyorum…bu zamana kadar yaşadığım her şey bir öncekine hiç benzemiyor, ve ben her defasında bunu atlatamamaktan korkuyorum. Her şeyin ardımızda kaldığını biliyoruz, geçmeyen her yaranın bir gün kanamayacağını da. Ama şuan olduğum yer bir öncekine benzemiyor, geçip geçmeyeceğinden yine emin değilim. Kendimi sorgulamaktan alıkoyamıyorum, kendimi hiçbir yere koyamıyorum.
Düşüncelerim karmaşık bir hâl alıyor ve ben kafamda hangi kapıyı açsam başkalarla yüzleşiyorum…
Yaşamak nasıl bir şey bilmiyorum? Bir hayat var ortada, hayatım diyebileceğim kadarıyla yok. Merkezden çok uzaktayım, kıyısında yahut köşe bi’ yerlerde.
Hayatınız için çaba göstermek gerekir, bilirsiniz çünkü mücadelesini vermediğiniz hiçbir şeyin önünüze altın tepsiyle sunulmadığını. Ama bu öyle bir şey değil ki..! Bunu anlatamıyorum kimselere.. ortada bir hayat varsa gereken çabayı gösterirsiniz , ben göremediğim bu hayatın neresine çaba göstermeliyim?
Kafamda yine bir kapıyı çekip çıkıyorken, halledememiş olmanın verdiği ağırlıkla birkaç adım atıyorum.
Bu, hangi yıkılmışlığın kalıntıları? Bu, neyin telaşesi?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta