Sülümen Şiiri - Yaşar Turgut Bilgin

Sülümen
Evin en küçük oğlu
Keçiye o giderdi
Sabah çıkarken yola
El eder seslenirdim
Bir kez bakar yüzüme
Sadece gülümserdi.
Akşamları dönerken
Seslensem seslenmesem
O yine gülümserdi

Arığın kar suyuyla
Temizleyip yuduğu,
Ardıcın dibindeki
Akça yasgam kayaya
Her hafta tuz dökerdi.

Keçiye tuz yalatmak
Bana bir seremoni
Onlar için bayramdı
Sıçrarlar toklaşırlar
Tekeler zortlaşırlar
Çay benim çeşme benim
Coşarlar oynaşırlar

Geh geah geah geah
De gidi de geh geah.

Hepsine teker teker
Ben de yardım ederdim
Ona bir kolaylıktı
Buna izin verirdi.

Yine bir tuz gününde
Damda bir süleymancık
Kaynadı gitti birden
Dedim bu sülümencik
Senin adınla aynı.
Döndü işini yaptı
Keçileri her akşam
Ağıla yerleştirir
Sağmaya hazırlardı.

Elli yıl sonra idi
Sahilde bir kafede
Çalışır gördüm onu,
Vardım yanına gittim
Seslendim ona doğru
Kafasını çevirdi
Sadece gülümsedi.
Sonra bir akşamüstü
Sokakta karşılaştık
Elinde iki ekmek
Bakmadan geçti gitti.
Telaşından anladım
Burası turizm yeri
Köylere dönüş vakti
Köşedeki durakta
Biraz sonra kalkacak
Minibüs bekliyordu.

Geh geah geah geah
De gidi de geh geah.

Sülümen, Sülümencik
Seslensen seslenmesen
Bir bakar gülümserdi.
Sülümen, Sülümencik,
Akdağ’larda ala kar
Kırlarda bir gelincik.